KURŞUNdandır hecesi, KALEMi gönül yıkar
Kinden kire banarak, yazar çamurdan adam.
Tahlîl-i mürekkepte hakâret, küfür çıkar
Arsızlık ar sanarak, üzer çamurdan adam.

Uyarmak nafiledir, "sus" demek boşa gayret
Tıynetini bilenler, şaşırmaz, etmez hayret
Gözde; öfke, dilinde; iftira, yalan, gıybet
Nere gitse huzuru, bozar, çamurdan adam.

Ağzında saklı gezer dökecegi zehiri
Hani, dalsa içine, murdar eder nehiri
Tövbeye avuç açsa; zordur, paklanmaz kiri
Edebe davet etsen, kızar, çamurdan adam.

Kalp kırmaktan haz duyar; kem söz ile beslenir
Ya nefsin kölesidir, ya şeytana yaslanır
Tanımayan sanır ki, bir gün gelir, uslanır
Oysa, her gün daha da, azar, çamurdan adam.

Teşhis eder, tanı kor; niyet okur uzaktan
Zevk duyar, alkış bekler, kurduğu her tuzaktan
Oysa Rabb’im görmüştür, yeri hazırdır çoktan
İş işten geçtiğinde, sezer, çamurdan adam.

İster ki "buyur" densin, o da her haltı yesin
Ağzına her geleni, düşünmeden söylesin
Yunus dönse de gelse; buna n’etsin, neylesin?
"Haddini bil!" diyenden, bîzâr çamurdan adam.

Din motifli dizeler, keyfe kederdir, kesin!
İster ki herkes ona "tek haklı sensin" desin
Bir de BARIŞ diyorsan, düşmandan da ötesin
Burnundan soluyarak, gezer, çamurdan adam.

Elinde kalem-kılıç, kendisine av arar
Güçlülere bulaşmaz; zayıfta kılar karar
Nasıl olsa ne vicdan, ne Allah korkusu var
Fırsat bulsa, kaçırmaz; ezer, çamurdan adam.

Sanır ki hersey bâki, hayat bir bilmecedir
Mahşer dedikleri "şey" iki basit hecedir
Azrâil zile basar! Sorar "hâlin nicedir?"
Son nefese bin "EYVÂH" dizer camurdan adam.
İş işten geçtiğinde, sezer, çamurdan adam.

Mecit AKTÜRK
02.02.2012 Berlin