KENDİMİ ARIYORUM ÇARESİZLİK İÇİNDE,
YORULDUM ARTIK ARAMAKTAN,BULAMAMAKTAN.
HERGÜN YÜZÜME GÜLEN,
HAYATA VE İNSANLARA DOST OLDUĞUNU BİLDİĞİM
GÜNEŞE SORUYORUM KENDİMİ.
BİR TÜRLÜ CEVAP ALAMIYORUM.
NİÇİN SUSUYORSUN?
HANİ DOSTTUK BİZ.
NEDEN SÖYLEMİYORSUN KİM OLDUĞUMU?
HERGÜN YÜZÜME GÜLÜŞÜN BİR YALAN MIYDI?
YOKSA BEN SENİ DOST MU SANMIŞIM?
EĞER ÖYLE İSE APAÇIK YANILMIŞIM.
ŞİMDİ SORUYORUM ETRAFIMDAKİ DOSTLARIMA.
YA DA DOST BİLDİĞİM İNSANLARA.
BEN KİMİM?
HEPSİNİN YÜZÜNDE SAHTE BİR GÜLÜMSEME.
DÜŞÜYOR BİR BİR YÜZLERDEKİ MASKE.
KİMİ BEN OLDUĞUM İÇİN;
KİMİ BENDEN FAYDALANMAK İÇİN;
KİMİSİ BİLMEM NE İÇİN YANIMDALARMIŞ.
ANLIYORUM ŞİMDİ VE ÜZÜLÜYORUM,
KENDİNİ ARAYAN BEN DEĞİLMİŞİM,SEVİNİYORUM.
KENDİNİ ARAYAN İNSANLAR İÇİNDE OLDUĞUM İÇİN,
KENDİMİ ARIYORUM ZANNETTİM İÇİN İÇİN.
ARTIK SEVİNİYORUM,
KENDİMİ BULDUĞUMU ÖĞRENDİĞİM İÇİN.

20.04.2009 ÇANAKKALE