’’Vursun bu gece
Mini minnacık kadınların ayakkabıları
topuklarına,
Aksın makyajları o ikinci el gerdanlara,tecrübeli dudaklara...
Ve
Yansın ulan sokak lambalarının alayı senin uğruna ’’ dedim...


Çukurlu gözleri usulca kayboldu Ay’ın,
Kurtlar sofrası boş,
Tavşanlar pervasız,
Allah’ın kapattığı bütün kapılar bir cereyan harbinde...
Bak çekildi barajlar,
Su seviyesi şah damarından daha yakın balıklara...
’’Darmadağın kadınların darmadağın ettiği erkekler gibi’’,
Yıkıldı rüzgârlar yeryüzüne yüzükoyun...


Neden sonra
Lucifer’in bisikleti çalındı ansızın Paris sokaklarında...
Henüz doğmamış kızım Hasret’in rüzgârgülü durdu...
Ve
Nihayet ışık hızına inat bir edayla,
Züleyha’ya yanaşacak Yûsûf’a inen vahiy gibi,
Zifiri karanlıkta çekilen dur emri gibi,
Yeryüzüne düşen bir günah gibi,
Attı bu katil şehrin şartelleri umarsızca...
Uğruna yanacak bütün lambalar söndü...
Döndüm aynalara suflör oldum...
Ulan dedim...
Sustum...
Jileti gören damar gibi sustum...
18 nisan pazartesi
şiirde epilepsi nöbeti...