bir ses yükselir sabaha karşı,
sükuneti bozar bir tren sesi...
apartmanlar uykudan uyanır,
bir feryat yükselir bacalarından...


elimde yarım kalmış bir votka,
gazeteler sıkıca sarmış,
hiç bırakmayacak gibi;
umutlara uçan sigara dumanları,
anlatıyordu yalnızlığımı...


yüzümü işgal etmiş sakallarım,
soğuktan boynunu bükmüş,
dudaklarımdan dökülen, abuk sabuk
inleme namelerini dinliyorlardı,
bıkmadan usanmadan...

üşümelerim arttı sabaha karşı,
tren sesi gidişini hatırlattı,
içimi bir titreme sardı,
içtim bir dikişle su gibi...
bir dilek yükseldi sokaklara...
"Allah seni bildiği gibi yapsın"


boynumu çekip yatmak istiyorum,
dertlerime sarılıp,
yalnızlık türküleri söyleyerek,
gidişini başıma yastık yaparak...
öylece uyumak istiyorum.
ölüme adanmış hayatların parkında...