Ağlamak...
Hayalleri elinden alınan bir çocuğun
peşi sıra hayalleriyle birlikte
kendi hayatını yakmasına ağlamak..

Ağlamak...
Daha anne karnındayken recmedilen
ve yaşam hakkı elinden çalınan
bir çocuğa (cenine) ağlamak...

Ağlamak...
anne sevgisini, gece yatağa yattığında
sıkı sıkıya sarıldığı yorganın da arayan
bir yetime ağlamak...

Ağlamak...
ben deliyim diyebilen
babasının omzunda rüyalara dalan
bir deliye ağlamak...

Ağlamak...
Anne ve babası çocuklarına hayatlarını adamışken
karşılığında
bir huzur evine kapatmalarına ağlamak...

Ağlamak...
Sevdiğini göz göre göre ellere iten
aptallığının farkına varan
ve peşi sıra ağıtlar yakan
bir gence ağlamak...

Ağlamak...
duyguları hep sansüre uğramış
bu hayatta yok sayılıp hırpalanan
bir fahişenin hayatına ağlamak...

Ağlamak...
İçtikçe dertlerinden arındığını sanıp
her gün biraz daha fazla dertlerinde boğulan
bir şarapçıya ağlamak...

Ağlamak...
Her ne kadar nefsin alkole bulanmış olsa da
ruhunda ki hicran yaralarına
kalbin ter temiz ağlamak...

Ağlamak..
Kimileri her gece padişah sofraları kurdururken
Afrika’da günlerce boğazına tek lokma girmediği için
açlıktan ölen çocuklara ağlamak...

Ağlamak...
Bizler sıcak ortamlarda eller havaya yaparken
Van’da çadırlarında ısınmak isterken,
yanarak ölen çocuklarımıza ağlamak...

Ağlamak...
Birileri paralı askercilik planları yaparken
Vatanı uğruna şehit düşen aslan yürekli
Mehmetçiklerimize ağlamak...

Ağlamak...
Rızkı için yerin yedi kat dibine inen
göçük altında kalıp yaşamlarını yitiren
kömür karası maden işçilerimize ağlamak...

Ağlamak
Kabe’ye yüz sürüp
Hazreti Muhammed Mustafa’nın
Hasretinden ağlamak..

Ağlamak...
Kerbela’da şehit edilen,
Hasan Hüseyin’in arkasından
ağıtlar yakarak ağlamak..

Ağlamak...
İçindeki zehri boşaltırcasına
haykıra haykıra,
gözyaşları da yürekten geliyorsa
güzeldir ağlamak...
Ali Dağlı Aralık 2011 Kadıköy