seni sensiz yaşamaktı en güzeli..
yoktun,
hiç olmadın ki zaten.
canı bi yakan bi söndüren sözlerin vardı..
sözlerin kimi zaman hançerdi
göğsümü sızlatan, içimi acıtan..
çıkaramadım yüreğimden, söküp atamadım.
kimi zaman aşk’ tı sözlerin..
adımı unutturacak kadar zihnimi kaplayan,kanayan yaralarıma merhem olan sözlerin vardı..
soğuk gecelerde ruhuma ateşleri sarmalayan sözlerin..
işte bu yüzden ben seni soğuk gecelerde sevdim..
sen olmasan da ben o gecelerde seninle uyudum..
sımsıkı sarılırdık,
gecenin sessizliğinde nefesin öyle çok çarpardı ki tenime,
sessizliğinden korkardım.
sabahları kollarında uyanırdım
öperdim boynundan ve güne birlikte açardık gözlerimizi..
gün boyunca yanımda olurdun ve gölgem gibi attığım adımı takip ederdin.
birlikte yemek yer, birlikte su içerdik ve birlikte çekerdik gecenin iplerini..
işte ben böyle sensiz yaşamıştım seni.
yağmur altında sevgililer bir şemsiyenin altına sığınmanın tadını yaşarken,
biz ayrı şehirlerde birbirimizden habersiz ıslanmışız..
rüzgar, öyle çok açmış ki kollarını, savrulmuşuz dört bir yana.
seni başka masallara sürüklerken, beni anıların ortasına savurmuş..
şimdi sen başka kollarda uyuyor olsan da ben yine seninle uyuyorum..
yine karışıyor nefesin nefesime ve yine kollarında uyanıyorum..