yatağımın başucuna kitaplar bırakıyorum geceden
sararmış, solmuş, yıpranmış... dökülmüyor yapraklar
bilmiyorum neden
komidinde bu kitaplar.

bu sabah orhan veli vardı başucumda...
ve orhan veli, fısıldadı kulağıma...
uyandım.

orhan veli tılsımlı
orhan veli konuşuyor,
bir başka düşüyor dilinden kelimeler.
mısralarda gizem,
siyah beyaz bir fotoğraf
ve orhan veliydi şiirin büyücüsü.

’İstanbul’da Boğaziçi’nde
Bir garip Orhan Veli’ydi.
Veli’nin oğluydu,
Tarifsiz kederler içindeydi.’

orhan veli sallanıyor,
mırıldanıyor bu sabah...
’susmak istiyorum, susmak bugün.
susmak... hiçbir üzüntü duymadan.
büyük bir kuş iniyor semadan
sükût, bu indiğini gördüğün.’

orhan veli hissediyor
yazıyor orhan veli...
’Gemiler geçer rüyalarımda,
Allı pullu gemiler, damların üzerinden’
madem bu sabah geç uyandım,
bende geçiyorum mısraların üzerinden
geçiyorum, kendimden geçiyorum.

bu sabah orhan veli
eğildi ve fısıldadı kulağıma,
uyandım birden...
elinde sigarası, oturuyordu başucumda.

16.02.2012

Not: tırnak içindeki kısımlar üstadın hatıralarıdır... bana düşemez o mısraları hayal edebilmek.