kaçbahara sığdırmıştım
kaç kırık ışkına sığınmıştı umutlarım
mendilimin içinde hapsolmuştu
hasretinle doldurduğum göz yaşlarım

rüzgar savururken gidişimi ellerine
dişlilerine takılıyor
eskiden kalma gezinen tüm hatıralarım

kayboluşumu kutluyor uzaklaştığım kıyı

keskin bir vedanın ardında kalıyor yaşanan en güzel duygularım

çöreklenirken yüreğimin orta yerine
nefesimi kesiyor bu ayrılığın soğuk rüzgarları

bakışların hükmederken tüm anlara
yakılası diyorum bu güverte
uzak kıldıkca beni
ürperiyor tüm vücudum

kaldırır mı bu minik beden bunca acıyı
yaşayabilir mi sensiz

boğuyor bu gece tüm kâinatı
yıldızlar isyan çıkarmış
gök yüzünü karartmış
ellerine alıyorlar yüreğimi
üfürecek ya AY! beni
güverteden
düşürecek ya
korkmuyorum
bundan acısını yaşıyor kalbim her kıvrımında

ölmek...
ölmek korkutmuyor ki
seninleyken kendinden korktuğum kadar

sabah olurmu
yarın gün doğar mı tepeme
çok zor!
doğmaz.
eskisi gibi okşamaz yanaklarımı
ne de gök mavi olmaz benim için

al güverte
at beni karanlık geceye
fırlat bu bedeni şu azgın sulara
sen deniz korkma boğarım diye
çek dibine...
yok et hırçın dalgaların da kaybolayım

yok olmak mı var olmak mı
ben sen yoksan yokum ki

olmak isteyen kim

ben o kıyıda kaldım
seninle birlikte
şimdi uzağındaysam...
değilsem yanında

neye yarar yaşamam nefes almam

yokluğun da yok oldum kayboldum

sensizliğinle titriyorum ÜŞÜYORUM SANA

ört beni hayat ört...