‎/tanrıyı sever gibi,
inanmıştım sana oysa,
bugün 14 şubatın arefesi,
sensizliğin bilmem kaçıncı ertesi bugün
yoksun,
ellerinsiz ellerim ellerinden yoksun/

Kaç zaman oldu
yokluğunun verdiği zahiyatı onarmakla meşgulüm kendimde

yıkık dökük yüreğim tahribat içerisinde
gözlerimin vanası bozuldu akıyor durmadan

ellerim hep soğuk
içim yangın misali yanıyor alev alev
ama ben hala üşüyorum.

Senin gittiğin gün sarardı düşlerim en kuytu şehrin köşelerinde
avuçlarıma iliştirdiğin mutluluk sevinçlerimizi savurdum rüzgarlara

ve bana kalan yalnızlık senfonisiyle susacağım
sensiz geçireceğim her 14 şubatların sabahında.

Sevgili/m
bir buket dolusu yıldız toplamak istedim bu gece gökyüzünden
sana sunmak için en karanlık anında
çünkü korkardın karanlıktan bilirdim
sana sarılıp bak burdayım diyesim var bu gece

yarın 14 şubat ve sen yanımda yoksun çoktan gitmiştin
yıldızlar söndü ve ben yalnızlığın en müsait anında karanlığa karıştım,
yani yok oldum
yani kayboldum
ben bende yoktum
ben sendeydim
ama sen yoksun bu şubat soğuğunda.

Şimdi kollarına uzanıp sabaha kadar yıldızları seyretmek vardı,
sevgi sözcükleriyle aşkı içmek vardı gözlerinden
ama yoksun
ama gitmişsin
yani O’ndasın
yani sensizim
yani yalnızım

Ve O 14 şubat sabahı sar(ıp)hoş ederken seni
ben çoktan ölmüş olacağım.


Erkan İpek