toprağa ekili sancılarım
büyüdü akşamüstü yağmurlarıyla
oysa ben daha yeni kavuşmuştum huzura

katranımı atmıştım içimden
faleze dökmüştüm kaygıları
bir sahur karanlığında
niyetliydim mutlu olmaya
gülecekti sözlerim
ve şarkılarım şen olacaktı
filmlerim hep kavuşmalara bitecekti
ve ben artık kimi sevdiğimi bilecektim ..
kendimi...

kalyonlar doğmayacaktı içimde
boşluk çıkmayacaktı karşıma her şiirde
ve her şiirin en mutlu yerinde duracaktım ben
dünyalar benim olacaktı seviyorum diye kendimi
herşeyde biraz ben bulacaktı herkes
ve herkes biraz ben olacaktı
gel gör ki...
neye atsam elimi, kara leke bulaştı
içime doldu kırıklar
bulutlar üstüme geldi
umarsız bir med-cezirde
kirlettim kendimi...
poyrazına attım yokluğumun
düşümün oyuklarında kırdım dişlerimi
kan tuttu duygularım

gün batımının yargısız infazıyla
hapsedildim korkumun mahzenine
toprağa ekili sancılarım
büyüdü akşamüstü yağmurlarıyla...

-tam da ölüm kokuyordu gece-