Edebi ruhuma şiar edindim
Kem kelam dilime zül olur dostum
Gönül otağını diyar edindim
Elimde tuttuğum gül olur dostum

Yüzümüz gülmezdi şayet kin gütsek
Dostumuz kalmazdı geleni itsek
İstemeden dahi gönül incitsek
Sînemiz kavrulur kül olur dostum

"Ahlak" insan için en yüce değer
İrade güçlüyse kin boyun eğer
Akıl süzgecinden geçmezse eğer
Ağızdan çıkanlar kal olur dostum

Varsın eller üzsün ilanihaye
İblise vermedik, vermeyiz paye
Dedik "gönül yapmak" yegâne gaye
İkram ettiğimiz bal olur dostum

Gafil daldırsa da sözünü kire
Niyet okumayız bakıp zahire
Yollar vardığında Münkir, Nekir’e
Diller sükût eder, lâl olur dostum

Kişiyi yücelten tevazu, haya
İnsanı alçaltan kibirle riya
Rahmân’a yâr dedik, Kur’an’a ziya
Mahşerde Resûl’üm dal olur dostum

Ayarsız çıkan söz vermez inşirah
Nefsi düşman bildik kalbi kıblegâh
Ne sultan tanırım ne de padişah
Bu fânî, Rabb’ine kul olur dostum.
Bu fânî, Rabb’ine kul olur dostum.

Mecit Aktürk