Ağaç bir insan gördü
Hiçbir göz büyütmedi onu gölgesinde
Bir insan dikmişti hayatın orta yerine,
Sadece o biliyordu
Gövdesi delik deşik minnacık ağacı


Ağaç kurşunlandı, yumruk yedi, bıçaklandı
Ağaç konuşmadı,
Sustu, sustu yine sustu...
On yaşında gölgesizdi
Kimse bakmazdı yapraklarındaki aşka
O diken çocuktan başka


Ağaç büyüdü çocuğun gözlerinde
Çocuk büyüdü tüm hücreleriyle
Çocuk devrim ninnileri söyledi ağaca
Ağaç yaşam senfonisi sundu rüzgarla
Çocuk hapse düştü on dokuzunda


Her yan duvar, her yan demir
Bir ranza ve bir tabak ölüm vardı yanıbaşında
Çocuk mahpusu sakladı vücudunda
Elleri kanadı, gözleri yandı, bir kalem verildi
Savaş nasırlı ellerine
Karşılığında ölüm sunulacaktı gözlere


Ağaç habersiz başıboş salındı zamanda
Ağacı kestiler bir gün on dokuzunda

Çocuk dar’a gitti bir sabah
Karşısında yağlı urgan ve ıslak mı ıslak tahta
Çocuk sallandı, haykıramadı
Gözlerinde büyüyen ağaç çocuğun canını aldı
Hem de habersiz ve sessiz

Ağaç ve çocuk daldı sonsuzluk uykusuna
her ikisi de kimsesiz