Yine geldi bahtımın kan donduran ayazı
Yüreğim yanıyorken, tir tir titriyor tenim
Ömrüm güz mevsiminde hâlâ düşlerim yazı
Eskimiş arzuları çitilemektir yenim,
Yoruldu gecelerim güne ümit ekmekten
Paslanmış hayallerle yırtık tan’ı dikmekten;
Yaşıyorken bozuldu yaşamak ile ahtım
Yaşanmamış bahara ağlamak benim bahtım.


Doğduğum günden beri dert çekmeye alıştım
Emeklemeye geldim, emeğimle çalıştım
Ne zengine yağ çektim, ne fâkire yılıştım
Gün görmeye malım yok, gün bitince kefenim;
Dişimi kırdı felek yedirdiği ekmekten
Başımı dik tuttukça yüreğimi bükmekten,
Yıkılmaya meyilli sallanıp durur tahtım
Çürümüş umutlarla bağlamak benim bahtım.


Gögsüm hedef tahtası her gelen kullanıyor
Her of çektikçe yaram ruhumda pullanıyor
Çileler salkım saçak üstüme çullanıyor
Mutluluğa yabancı, derde âşina genim,
Kalmadı gözümde fer, fermanıma dökmekten
Enkaza döndü beden her adımda çökmekten;
Bulamam sığınacak ne bir liman, ne rıhtım
Kederin deryasında çağlamak benim bahtım.


Kaderimdir diyerek ne kahır varsa yuttum
Gülmek ötede dursun, tebessümü unuttum
Bahtımın karasında yok olmaya yüz tuttum
Dünyada tek varlığım şu yorgun gölgem benim,
Onu da bıktım artık peşim sıra çekmekten
Takılır ayağıma yürüyemem sekmekten;
Kör-topal gidiyorum, zaten dünyada âh’tım
Âhımla ciğerimi dağlamak benim bahtım.





31 OCAK 2012