Yağmurlu birgündü seni terkettiğimde..
Ilk kez o akıl hastahanesinin kapısından girdiğimde hissetmiştim ayni soğukluğu birde..

Ve ilk ilaç verdiklerinde...
Gözlerin kadar etkili uyuşturmuşlardı bedenimi..
Nefes almak nasıl zor geldiyse o duvarlar arasında,
Seni ilk terkettiğimde de alamamıştım rahatça..

Kalbimde o günden beri hep aynı kaza..
Seni çıkarıyorlar sanki kahverengi sedyeyle, elin yüzün paçavra..
Üstüm başım kan..
Kalbim paramparça..

Ilk yalan söylediğimde olmuştu birde yine buna benzer bir olay...
Defol, arkandan ağlamayacagim dediğim anda,
Aslında kanlar sızmaya başlamıştı kafamdan..

Ve seni ilk aldattığımda, o adamın kollarında ağladığımda farkettim,
Sen daha önce yıkılan enkazdan çıkıyordun aslında her kazada...
Ben sadece tekrar tekrar anımsıyordum sen geldiginde aklıma..

Nasıl olur diyor doktorlarda, ısrarla...
Ozaman neden burdayım hala...

Sıla Özer