Yirmidokuz kalbim var şu dünyada
Her seneye bir kalp verilirse tabi

Daha dogar dogmaz birini anneme verdim.
Bir diger kalbim ise babamda kaldı...

Yirmiyedi tane daha vardı çoktu yani:

Birgün geldi kalbimin birini babamdan alıp,
Diger babama verdim...

Yıllar geçti çok yorgundum,
Biranlık dalgınlıkla bir parçam gitti.
Ve ben kalbimin birini topraga verdim,
Soguk bir kasımdı o zaman...

Seneye kalmadan sevgi dedikleri,
Duyguyla tanıştım !
Yanlış tanımışım!!
Ama çok geçti bir kalbim daha gitti...

Yanlız ben dünya’nın sadece kadınlara verilen;
Sadece onların isimlerinin önüne konulan,
Adına anne denilen kişi olmuştum.
Kalbimi birdaha almamaksızın ona verdim...

Geçen yıllar birbirini kovalarken,
Yelkovanla akrep benimle yarışıyordu,
Hasret ve Özlem’de onlardan geride kalmıyordu.
Kalbim dayanamadı ona gitti...

Hiç unutmam soguk bir kıştı: İSTANBUL’DA
Yollar kapalı fakat annem hastaydı;
Ne soguk nede yollar beni alıkoyamazdı,
Gittim!
Bembeyaz karlar kirlenmiş al renge boyanmıştı!
Al renkli kanlar içine gömdüm ,
Bu seferde kalbimi...

Acının bitip yerini mutluluğa bıraktıgı yıllarda,
Özlem’le Hasret’in yerini dolduran,
Minik minik elleriyle bana sarılan;

Aç karnını doyurmak için gelen,
Bir Atmaca gibi sarılmıştım avıma!
Almamak üzere birtanede ona bıraktım...

Herşey çok güzeldi
Bana lazım olan şöyle:
Nazlı cilveli bişeydi,
Onuda buldum tabi.
Atalarımız derlerya:
Kızlar bugdaya erkeklerse arpaya benzer.
Öyleymiş gerçektende,
İşveli ve edalı bir şekilde çaldı kalbimi...

Dogumumdan onseneye kadar,
Bilemedim hayatı...

Sonraki beşsene ise kendimi toplayıp;
Daglarda bir çiçek olmaya çalışmakla geçti,
Kardelen misali...

Geriye kalan kalplarim çok azaldı:
Birazınıda yıllar aldı,
Yaklaşık dört kadarını...

Şimdi geride kalan kalplarimi toplayın

Not: Bu son kalbimide degerli eşime miras bırakıyorum

İmza: GöZyAşI