Demiri demirle dövdüler; biri sıcak biri soğuktu...
İnsanı insanla kırdılar; biri aç biri toktu.

Pir Sultan Abdal




yeni hüzünler icad ettim kendime
mesela kara bir çocuğun
beyaz gözbebeklerini düşünmek gibi
ya da gözünden akan kanlı yaşa üzülmek gibi



muhteşem insanlığın
doğurduğu bir anneyim
kazanıma doldurdum benliğimi
fokurdadıkça mahşer yeri oldum
doğradım içine sabrı öfkeyi
taştıkça bentlerimi yıktım
yüreğimi koydum sefer tasına
molasız yolculuklar gibi
yordum insanlığın midesini
hamdı daha meyvelerim
çekmeliydi güneşin önünden
insanın lekeli ellerini
çorbanın dumanında tüten düşüncelerimi
dağıttı kızımın sesi
doydum anne
olmaz hepsi bitecek
arkandan ağlar sonra
ağlıyor Afrika...




yeni duygular icad ettim kendime
mesela tüm eski püskü hislerimi kolileyip
göçük altında kalan çocuklara göndermek gibi
ya da toplu bir terapiye eşlik etmek gibi



yeni dünyanın s/ağır adamları
önce misketleri oyuncak diye
verdiler çocukların eline
oyunun kuralına uygun
küçük çukurlar açtı çocuklar
Gepetto’nun elinde şekillenmiş gibi
bir oyunun içine düştü çocuklar
kimin burnu daha uzundu
özür dileriz yanlışlıkla oldu
çocuklar hep masumdu
oyun bu ya
misketler bombaların içine
yanlışlıkla kondu ve yanlışlıkla
arka bahçelerde çocuklar vuruldu
kaç kere çocuk bir adam eder
ey insanlığından soyun
soyun ne ey insanlık...



içimi tarıyor mitralyöz gibi sorular
tam isabet beynimden vuruldum
kanım düştü yeryüzüne
demirden bir potin geziyor içinde
ezildikçe yeniden doğdum
her doğumum bir ölüm
ölüm safran renginde
bulandıkça dünya
kusuyorum insanlığın üstüne
üstümde ağır apolet
doğrulsam her yanım ihanet
ihanet ne derin felsefe
belki de çoktan vuruldum
Hayyam’ın bir dörtlüğünde
Nil kıyılarında ateşle suyun dansı
ey saki zulüm getir bize...



bir figan müziği havasında
eteklerinde çan sesleri
tarihin karşısında
kıvırıyor yosma dünya...



çatladı sırça fanus
ha kırıldı ha kırılacak...



Seyran Tankuş