Bazen aptal duygularla sorgularsın kendini belki de
Fani dünya senin neyine otursan en güzel mevki de
O an aklına gelir kardeşlerin hepsi gözlerinin önünde
Ömrün an be an geçmekte sunulsa da zümrüt tepside

Geceleri bazen korkunç ölüm rüyalarını görmekteyim
O zaman kalkıp hasta çocuğumun yanına gitmekteyim
Mışıl mışıl uyurken bırakma sakın bizi demekteyim
Horlamaya başlayınca sessizce içimden gülmekteyim

İçimden yıkası gelir beni mahpus eden bu duyguları
Geçmiyor zaman ne kadar tek tek saysam da yıldızları
Yağmur yağmakta benim gibi deli akmakta derenin suları
Belli ki derede bunaldı akmaktan katmış önüne molozları

Efkar basmış sessiz gecenin tam ortasında için sızlamakta
Herkes kıvrım kıvrım bir an gözlerim gökyüzüne kaymakta
Ruhun daralır gecenin yarısı zaten daha da karanlık basmakta
Delicesine gezinmekteyim salonda mutfakta uyku yok yatakta

Uykum kaçtı tutmaz artık usulca bütün odaları gezmekteyim
Masumca gözlerini yummuş diğer çocukları da sevmekteyim
Özürlü kız kardeşim yan oda da o’nu da gözlemlemekteyim.
Mahmur gözlerim kamaştı bir anda sanki anamı görmekteyim

Acımtırak gün başlıyor yavaşça koşuşan insanlara bakıyorum
Ay yüzüme gülse de dağıtmıyor içimdeki buzulluğu ağlıyorum
Canım çok sıkkın gökyüzündeki yıldızları saymaya çalışıyorum
Oğlanın kapısını aralayıp bakıyorum babam diye hayıflanıyorum

Sabah olmakta artık gün ışığı yırtıyor bulutları şafak sökmekte
Komşularda uyanmış ışıklar yakamozlar gibi bir bir yanıp sönmekte
Kimi işten dönmekte kimi işine gitmekte horozlar acı acı ötmekte
Güzelim sabahla parlayan güneşe de iyimser duygu kalmadı içimde

Uçuk duygular saplanmış içime kavrulmuş yüreğim acıyla burkulmakta
Bir bakmışsın ki dün yanında olan dayandığın anan baban yok ortalıkta
Kahvaltı zamanı sofra kurulmakta sağ yanında mercek gözlün oturmakta
Toz kondurmamaya çalışmaktasın onunla bir ömür geçmekte tek yastıkta

Zekeriya ÇAVUŞ
Şair Araştırmacı Yazar
22.01.2012 – 03.42