O bir anaydı.
Kol kanat germişti
bir değil iki değil, tam yedi çocuğun üstüne
titrerken..
O bazen bir kartal, bazen bir yuva oldu
sevdiklerine...
Fakat onun!
Kaderi kara yazılmıştı onun ta doğuşundan.
Ne sevmeyi öğrendi, ne de öğrenmeye hakkı vardı
onun..
Ve bir gün o!
Bez bebekle oynarken koynunda buldu
bir türlü sevemediğini…
İşte o zaman başladı, üzüntüleri kederleri
dertleri ve acıları..
Ona..
Çaresizce zamana karşı karşı direndi.
Ne pembe rüyalardan gördü, ne de güller arasında gezindi
Viran bahçelerinde gönül eğlendirdi
ve zaman doldururdu.
tam yedi çocuğun üstüne titrerken..
Gün gün geldi horlandı..
gün geldi, acılarına kedere dayandı..
Fakat o anaydı
O en çok’ da ondan dayandı.
dayandı da, olan oldu, sonunda zamanı doldu
Ve bir gün bile gün yüzü göremeden bu dünyadan ayrıldı.
Geride kalanlar yapılanlar
hatıralarda kaldı.

A.Yüksel Şanlı er
22 Ocak 2012-01-22
Antalya