Bilmem kime alınır, kime küsersin rüzgâr
Böyle kızgın ve hoyrat neden esersin rüzgâr
Tohumu toprak ile vuslatına erdirip
Doğumuna vesile bir şahesersin rüzgâr

Semada hayal gibi kümelenmiş melekler
Gizemli yolculuğa çıkmaya seni bekler
Yağmur damlacıkları damlarken kanadına
Sığınacak yer arar rüzgârda kelebekler

Bazen karı boranı asumanda tutarsın
Bazen okyanusları birbirine katarsın
Secde eder ağaçlar gücünün karşısında
Bazen döner durursun yeryüzünü yutarsın

Güneş altında yanan tenin narinliğinde
Can bulur yanık bağır senin serinliğinde
Okyanuslar aşmışsın her yanın tuz kokusu
Denizler boy göstermiş dalga derinliğinde

Baharda ılgıt ılgıt esen seher yelisin
Toprağın saçlarını okşarken cilvelisin
Gözlerimde tütüyor sevgilinin hayali
Ben bu hayaller ile yaşarım, bilmelisin

Karşında sustukça dağ, serseri coşuyorsun
Söyle be deli rüzgâr nereye koşuyorsun
Ben yârin hasretinden cayır cayır yanarken
Sen O’nun saçlarını alenen okşuyorsun

Coşari, rüzgâr ile aldığım her bir nefes
Vuslat için bir umut, bir arayış, bir heves
Kavuşturmayacaksan beni gönül eşimle
Ey rüzgâr! Başka yerde, başka gönüllerde es

15.01.2012/Samsun

İbrahim COŞAR