Ey ahde vefadan bihaber vicdanı nasır tutmuş nazlı yar !
Hani ilk defa buluştuğumuz dut ağacının altında
Gözümün içine utangaç bir eda ile bakarak
Bir söz vermiştin o gece bana hatırlıyor musun?
“Elleri elime değen ilk ve de son erkeksin,
Ya senin helalinim ben ya da şu toprağın”
Demiştin mağrur başını öne eğerek.
Ve o anda bu sözüne hem yıldızlar
Hem de sessizce yere düşüveren
Vurgun yemiş sararmış bir yaprak
Şahit olmuştu istemeden
Acıyla gülümseyerek.
Ve sarsılmıştı o an
Bizi hep dinleyen
Altımızdaki
Bastığımız
Vefalı
Toprak.
…
Aniden,
Sebepsizce
İkimizin de
Gözleri dolmuştu.
Salmıştık aksın diye,
Yağmur yüklü bulut gibi
Biriken göz yaşlarımızı.
Ben de, o rüzgar bile değmeyen
Üzerine bir gün güneş doğmayan
Al yazmalı çay karası saçlarından
Kopardığım bir tek teli şahit tutarak
“Sen de benim ilk ve son aşkım kalacaksın”
Diye haykırmıştım o karamsar gökyüzüne
Oysa sen sevmediğin bir adamla evlisin şimdi
Yazık ki sadık kalamadın bana verdiğin sözlere
Bense hep sorup durdum kendime sebep neydi,suçlu kimdi.
Bulamayınca lanet ettim aşkımıza değen kem gözlere………!

İsmail SIKICIKOĞLU
SAVAŞTEPE/BALIKESİR