Kaybolan şehirde kayıp bir şiir
Yüklemi sen öznesi sen
Gerçeği sen gizlisi sen
Her öğesi aşkınla beslenen
Cümlesi devrik lirik bir şiir

Kaybolan şehirde kayıp bir şiir
Kayıp bir şiirde kaybolan şehir

Sözde öznenin gözdesi sensin
Örtülü öznenin çatısı sensin
Belirtisiz nesnemde eki yok “Adının”
Örtülü özneyle kurduğum çatının
Belirtili nesneyle sorduğum sensin

Şehir mi kayıp? Şiir mi kayıp?
Yürek mi kayıp? Sevmek mi ayıp?

Her cümle vurgusu senle donanmış
Edatı tümleci gözümü almış
Dolaylı dolaysız sunduğum sensin
Seni mi kaybettim? Şiir mi kayıp?
Şehir mi kararmış? Şiir mi yanmış?
Kaybolan şiirin sebebi sensin

Küllerinden bile şiir ürettim
Sevdalar umarsız kalmasın dedim

Gizli özne dedim bak açık ettim
Yazmadan önce fiiller çektim
Doğruyu yanlışı yazdıran sensin
Yanlışın üstüne doğrular ektim
Doğrusu; kendine taptıran sensin

Yüklemde burada şiirde burada
Usulca yanarken şehirde ışık
Tümleçle nesne kaldı arada
Çıkmıyor aradan ben gibi aşık
Kaybolan şiirde bulduğum sensin
Kaybolan şehre sorduğum sensin

Ben dedim, dediğim benim sevdiğim
Sen dedim, dediğim sensin sevdiğim
O yok
Onlar yok

Yazdığım tekil

Biz yok
Siz yok

Çizdiğim çoğul

Kaybolan şehre yazdığım sensin
Kaybolan şiirde yazdığım sensin
Bir ben varım bir de sen
Yürekten yüreğe kazdığım sensin
Biz demek istedim seninle bana
Can oldum bir tanem gelmedin cana
Kaybolan şehrin ışığı sendin
Kırdığım kalemin sebebi sensin

Ateşe verdim cümle sonunu
Ateşle sevdamı yunduğum sensin


MEHMET FİKRET ÜNALAN