Genç kadın yaşına rağmen bilmiyordu
Sevginin nasıl birşey olduğunu O’na rastlayana dek.
Sevmek çok muhteşem bir duyguydu.
Ama ondan çok daha güzeli;
Sevdiği tarafından sevilmesiydi insanın.
O da bunu yaşamıştı.
Çok,çok,çok mutluydu.
Durup durup şükrediyordu talihine.
Dünyaya haykırmak istiyordu hislerini.
Kalbindeki çarpıntılardan
Evrenin de nasibini almasını istiyordu.
Şakımak istiyordu dost bildiklerine.
Oysa insan O’nun bildiği gibi değildi.
Mutsuzluğuna sebepmiş gibi
Karşısındakini ezmek isteyenlerle doluydu yeryüzü.
İyilik yaptığı insanlar kazdılar mezarını.
Akıttılar zehirlerini sevinçle.
Kim demiş yılan kötü,yılanın zehiri var diye?
Bin yılan arasında uyumayı yeğlerdi aşık kadın onların yerine.
Sevdiğini kaybetmekten daha çok korktuğu sevdiğini üzmekti.
Sevdiğini üzenleri hiç affetmedi.
Bunun hesabını da sormadı.
Böyle bir kötülüğü yapmak kadar
Büyük bir ceza bulamayacağına karar vermişti düşünüp.
O kindar ruhları zaten çürütmüştü içlerini.
Kararan ruhlarını taşımaktan yorulan
Bu zavallılara acıdı genç kadın.
Ne var ki statik olan boyutumuzda dedi.
Bu da geçecek.
Ay gene yerini alıp ışıldayacak gecede.
Vicdan mutlaka oyacak paslanmış naturayı.
Ve biz süzülüp uçacağız bambaşka alemlere...
Orada mutlaka mutluluğu yeniden yakalayacağız...
Orada mutlaka yeniden buluşacağız...
Ve sevgi kazanacak bir kez daha
Kötülüğün önünde...