Kızgın tavaya yağ düşercesine,
Düştü toprağa rahmet,
Damla damla.
Aylar var ki yakmıştı güneş yeri;
Yağmamıştı bu beldeye , üç aydan beri.

Yalnız çocuğun saçları,
İnen yağmurla ıslandı.
Saçlarından sızan sular.
Yanağına damladı.
Çamur içinde kaldı,
Minicik ayakları.
Bir sağa bir sola yalpaladı.

Tarifsiz bir haz vardı,
Ağlamaklı yüzünde….
Çamurda oynamayı oyun sandı.
Ve düştü sonunda….
Sanırım canı yandı.


Bileklere kadar çamur elleri…
Önlüğünün bir yanı battı.
Dizinde çamur,
Dirseğinde çamur,
Yeniden düştü…
Güçlükle kalktı.

Çevresini gözetledi…
Bir gören var mı?
Yoktu…
iyi ki…
İyi ki yoktu,
Yolunu değiştirdi
Usulca…
Çeşmeye yöneldi.
Yazık…
Üzüm gözleri nemlendi.

Çeşme o an, onun için aktı.
Bir güzel yıkadı ellerini,
Yüzünü, önlüğünü.
Dönünce beni gördü…
Doğrudan gözümün içine baktı.

Ölesiye mahzun,
ölesiye tatlı.
Yarı güler, yarı ağlamaklı.

Önemi yok…
Üzülme.
Olur böyle şeyler yavrum.
Daha dikkatli ol bundan böyle, dedim;
Islak saçlarını okşadım sevdim.

Sen, gönül bahçemde çiçek çocuğum…
Ömrüm sizleri sevmekle geçti,
Geçecek çocuğum.

Hacı Ali Bayram
Konya (İsmil)-1986