savrulup gidiyor bir sonsuzluğun içinde
ömür. tek bir çatı yok konaklayacak geçip
giden günlerin tutsağı şehirlerde.
atıveriyor kıyılara bedenimi denizlerdeki
hırçın dalgalar ve rüzgarlar arsızca
bırakıyor kollarımı bilinmez diyarların
uçurumlarından aşağı. kabullenemiyor
kimsesiz gövdemi dağ, bayır, vadi, ova
savruluyorum bilmeksizin dur durak


aşındırıyor kapımı hiçler sürekli…
nedensiz. sokmuyor gecelerime uykuyu ve
göndermiyor güneşleri gündüzüme
bıraktım kendimi ellerine ve şimdi savruk
bir gündeyim.


karar verdim hiç şarkı söylemeyeceğim
bugün. ne de dinleyeceğim beni alıp
götüren senfonileri. kaldırdım ortalıktan
bütün kitapları okumayacağım tek bir
satır bile. dolaşmayacağım anlatılan
hikayenin semalarında ve attım tümünü
kalemlerin, kağıtların yazmayacağım, tek
bir harf karalamayacak parmaklarım


saklayacağım kendimi hiçlikler arasında
hiç gülmeyip hiç ağlamayacağım da
biliyor musun? hiç ama hiç!


ve siz? başladınız mı biteceğine
inandığınız bir sevdaya
hiç?


……


ben de başlamadım başlamam da. işim
olmaz hiç! yaktım tümünü artık boş
sevdaların elimde yalanları! uğramam hiç
yanına ve asla geçmem kıyılarından.


hiçe vurdum tüm sözleri bugün
başka hiçbir söz olmayacak
ve hiçbir laf alamayacaksınız benden
bundan başka. hiçlerdeyim ve kuduruyor
içimde boşluklar.


aramayın beni bugün hiç
bulamazsınız.



atilla güler ‘06