Yoruldum artık gün doğumunu beklemekten,
Her şafak vakti gelsen de beklemeyeceğim…
Bir bardak suda fırtınalar kopardın.
Haram ettin bir dilim ekmeği.
Güneşi kıskandın benden güneşi!
Oysa su kadar berraktı yüreğim,
Ekmek kadar kutsal,
Güneş kadar aydınlıktı.
Sevip sevilmekti tek dileğim.

Yoksulluğumuz vardı evvelinde;

El ele tutup yenmiştik.
Hayata direnmeği, korkusuzluğu öğrenmiştik birlikte.
Birde oğul vermiştin üstelik.
Melekler gibiydin;
Kutsamıştı seni annelik…
Kolayına gelmiş; önce baba demişti evlat.
Çığlık çığlığa bağırmıştık anne dediğinde,
İlk adımında ermiştik ayyuka…
El bebek gül bebek büyütürken,
Heyecanımız kasırgaydı okul çağına geldiğinde.

Ve sonra;

Sonrası çok yoruldum.

Yoruldum artık gün batımını beklemekten,
Her gece dönsen de beklemeyeceğim…
Oysa kalbim şuracıkta çarpıyor halen senin için.
Sağanak yağıyor geceler korkularıma.
Gürleyen gök,
Pencereme çarpan yağmur damlası,
Çakan şimşek,
Arkadaşım oldular.
Kalbim; gürleyen gökten çağlamayı,
Gözlerim; yağmurla ağlamayı öğrendi…
Şimşekse yıldırım olup düştü yüreğime,
Tınlamadım…
Tınlamadım bir tanem tınlamadım.

Gergin bekleyişleri hiç sevemedim;

Ama bir ömür hep bekledim,
Sevmeyi bekledim,
Beceremedim…
Birlikte yaşlanmayı,
Yanında göz kapamayı düşledim.
Olmadı.
Olamadı…
Hep güneşe öykündüm; ısıtamadım.
Dolunay olmak istedim,
Bir yanım sendin koptun.
Hilal kaldım.
Sen hiçbir şey anladın mı bu ayrılıktan,
Ben anlamadım…
Anlamadım bir tanem anlamadım.

Yoruldum…

MEHMET FİKRET ÜNALAN