karla kaplı dağlar var
buzullar ülkesinde göğsümün...
biliyorum...
neden diye sorma!
her gece yarısı, apansız,
urbamda kazma kürek
ve belimde bir çuval
tutup narin ellerinden tüm umutları
ıssız bir dağın yamacına gömüyorum...
arkama bakmadan kaçarken
yükümü bırakmanın hafifliği
titreyen bir mum aleviymiş,
ha söndü! ha sönecek!
çöküyor benliğime ağır ağır...
lambaları kapattım mı ben?
kapıları örttüm mü evden çıkarken?
ne kadar düşünsem boş...
ürperiyorum...
ve elimde teneşir, siliyorum hatıraları...
ama biri hariç... yalanlar!
buz gibiydi ifadem
kış soğuğuna inat yanıyordum,
gülüyordum kulağına fısıldarken...
dinledi beni sessizce...
dinledi, hiç itiraz etmedi...
biliyordu aslında ıssız bir köşede
katlanıp dürüleceğini,
ama yine de gülüyordu!
zat’en, aslına bakarsan
hiç görmemiştim öfkelendiğini...

04.01.2012