24
Yorum
21
Beğeni
5,0
Puan
2460
Okunma

ben kalemi hüzün söken kadınım !
sevincim kursağımdan geçene kadar’dı
yaşadım
yaşandım . . .
eskilerin sırtından inip çoktan yarıladım yarınları
Allah aşkına
kurcalamas(y)ın artık kapanmış yaraları
gözler değmeyecek birbirine
tanımayacak ten teni gördüğü yerde
ateş külün yatağından düşerken
söndürecek sıcağı nefesiyle
ve . . .
gece siyah pijamasını giyer mehtâba karşı
karanlıktan bir yorgandı ayak altındaki
yine de örtün
dışarda kalmasın öz/eli
üşümesin
titremesin benim onda titrediğim gibi
saat kurulur
sırtını dönen yabâniliğin göğsünde solar baharın gül yüzü
şafak söktükçe kokusu yayılır acının
şehrin aralıkları dolar onunla
emanetçi al bâri emanetini !
hamalı olduğum sevdânın semerini bırakıyorum yere
çöktüğüm gibi kalkarım elbet
kimse dokunmasın ellerime
ıslak sesiyle kırık bir yalnızlık değer omuzuma
¿ . . . ¿
04/01/2012
12;12
eMİNE
5.0
100% (34)