/göğsünü aç şimdi şair aşk öpsün ıslanmış gözlerini/





Emanet bir kalbin dudaklarını kurutup içimizde
Nehirler boyu sözcükler doğurduk dilimizin ucuna
Oysa ne güzel bir cennet olurdu hayat
Gönül dilini yaşatabilseydik iç dünyamızda



Güneşte kavrulan harflerin üstüne
Buzdan inşa edilmiş bakışlar düştük
Dalgaları püskürtüp gözlerimizde yükselen hasretlerin sesinde
Unuttuk mavi denizlerin kararacağını gün akşama dönünce
Revnâk bahçesinde yitirdik yedi renkli umutlarımızı
Zamanı fırtınalı bir kalbin dehşetine oturtup
Taş kesmiş şehirlerde toprak kokan kıbleler aradık
Bulmak için kaybettiğimiz Mevla’yı
Yüzü yıkanmamış Leylalarda aradık
Vefayı terk edip kıldan ince öfkeye düştük
Keskin kılıçların üstünde yürüyüp
Yarım çıplak aşklar(d)a üşüdük



Kış oturdu göz uçlarımıza
Zemheri renkli seneler boyu
Kirpiklerimizle kar süpürdük



Alnımıza düştü tarihten eski bir mevsim
Eridi tenimizde kış gün(eş)leri



Bir aşk az evvel küstü hayata
Yara aldı bir şair sırtının tam ortasından



Kalemine doluyor kanı
Parmağında vav sancısı



Hekim istemez bu hal
Bilir o
Derman üç harfte saklı



A
Ş
K y/arası bir Melâl molası




İyileştirmek lazım
Yeni doğan tüm şiirleri










Şiirime güzel sesiyle sürpriz olup ıtri bir meltem estiren sevgili Ablama kalbi sevgimle...
MHD