Yer-gök yorgun...
Deniz kızıl,
toprak kurşun...
Yedi kainatla boğuşur
Mehmet’im...

Çoluk çocuk,yaşlı,kadın...
Dilinde,yüreğinde
İstiklal ve zaferin nağmeleri...
Kimisi anında,
kimisi eşinin,anasının,oğlunun fotoğrafını
öperek şehadete kavuşur...

Kar,rüzgar,yağmur,alev...
Görülmedi böyle yiğitlik
Görmedi cihan böyle koca komutan
çelik gövdeli Mustafa Kemal’imi...

Mevzilerde kurşun,
Allah Allah sesleri...
Gözlerde şimşek ve ümit...
Görülmemiş bir direniş
düşmanın tam kalbine...

Ahh...
Çanakkale ağlar,çocuklarını bağrına basıp....
Kundakta bebeler ağlar,
Analar ağlar,
Ağlar ağlar yurdum
kan ağlar...

Nihayet
nadide zaferin örtüsünü
hazırladı Mehmed’im...
Kırmızı beyaz,ay ve yıldız...
Diktiler şanlı bayrağı zirveye...
Öptüler birer birer
Yüzlerindeki sonsuz gururla...

Mehmet’im
Yürüdü tarihin sonsuzluğuna...
Yürüdü milletinin yüreğine...
Yürüdü...
RAMİZ AKKAYA