Bitsin küçük dağları sahiplenme hevesin,
Kaf Dağı’nda çiçekler kokmaz imiş a gönül.
O dağların başında kurtlar gezer sürüyle
Kurtlar leşin tadına bakmaz imiş a gönül.

İlim olgunlaştırır insan olan insanı,
"Kibre götürmez" derler ne makamı ne sanı.
Elden bırakmaz asla; ilim,irfan ihsanı...
Alim; kini, nefreti ekmez imiş a gönül.

Dua edip nebatat yalvarırken Rahmet’e,
Sevgi varken nedendir düşüyoruz mihnete?
Şu zavallı nefsimiz katlanmasa zahmete;
Hiç bir beden bu yükü çekmez imiş ha gönül.

Derin mana içerir erenlerin sözleri,
Kapansa da aslında, görür gönül gözleri.
Yaradan’ım manasız yaratmadı bizleri,
Sebepsizce kulunu, yakmaz imiş a gönül

Hey benim "asaletim", bu hallerin hal değil!
Ömrün geçip gidiyor, sandığınca bol değil.
Düşmüşsün bir çığıra, gittiğin yol yol değil.
Güvendiğin sokaklar çıkmaz imiş a gönül.

31/12/2011/Konya