Sen kendini bilmeden, Allah’ı bildim sanma,
İnsanı ceviz gibi, cevizi kabuk sanma.

Bırak şeklin vasfını, kabuğu bir kır hele,
Yıkılsın benlik kalen, et ve kemik iskele.

Allah’ı arıyorsan, önce kendin ol,
Sonrada Muhammed’i, arama başka bir yol.

Zerre iken damlaya, damladan çaya akın,
Kendini coşkun suyun ahengine bırakın.

Derya olmak istersen, karış gitsin ırmağa,
Kıvrım kıvrım dolanda, fırsat verme durmağa.

Yokluğu tadacaksın, ulaşınca o yere,
Yeniden doğacaksın, insanca insan kere.

Bu doğum başka doğum, öncekine benzemez,
Dilinden o konuşur, sencileyin “ben” demez.

Sevgilinin mızrabı, bir kez dokunsa saza,
Enel-hak narasını, atıverir her aza.

Aşkın alır bu yerden, Anka eder semada,
Aşırsın Kaf dağını, baki kılar bekada.

Kan kaybeden yaralı, bakın neleri düşler,
Diline doladığı, akıl almadık işler.

22.12.2011…Mustafa Yaralı