Unuturum sanmıştım ahu gözlüm.
Sen yanımda olmayınca,
Gözlerime bakmayınca,
Unuturum sanmıştım…
Senden sonra inan hiç ağlamadım,
Durmadan şiir yazdım…
Bazen seni anlattım dizelerde,
Bazen dünyayı avuçlarıma aldım.
Yazdım, yazdım, yazdım…

Geceler çok uzundur ayrılık acısı çekenlere,
Bilmem sen de tattın mı?
Geceler uzunda sanki günler kısa mı?
İnsan duyguların ötesindeyse eğer;
Ne gece ne de gün biter…
Uzun gecelerde önce geçmişine dalarsın,
Sonra kaderin senaryosunu yazarsın,
Olacakları yaşamadan yaşarsın…
Gece güne erince;
Ben güneş olurum, sense alacakaranlıkta şafaksın.
Gündüzse; geceye muhasebe.

Senden sonra hiçbir şeyden tat almadım.
Bazen sabit bir noktaya baktım; delicesine,
Bazen isyan ettim yaşadıklarımın cümlesine…
Arada bir iki kadeh parlattığım oldu,
Biraz çakır keyif olunca gözlerim doldu.
Ama hiç ağlamadım…

İkiye bölünmüş tahayyül ettim hayatı;
Sonra yanlış dedim, böldüm üçe,
Senden önce, seninle ve senden sonra…
Keşke hiç çıkmasaydın karşıma,
Üçe bölmeyecektim o zaman.
Hatıralarım olmayacaktı geçmişe uzanan
Ve acım olmayacaktı şimdi yüreğimde;
Cayır cayır yanan.

Bu gün nedense?
Bunları anlatmak geldi içimden.
Bilirsin sevmem aslında karalama şiir yazmayı,
Ama boş ver;
Nasıl olsa, sen ne duyacaksın,
Ne de okuyacaksın.
Bari bırak da kalem istediğini yazsın.

Tam şiir bitti derken,
Seninle iki müşterek arkadaşımız geldi yanıma,
Hani o gülen yüzlü balıketinde tatlı kadınla,
Kibar adam.
Hani ismi A’yla başlayan dost kadınla,
Bir adam vardı ya kibarlığı adında.
Hani onlarda bir zamanlar dargındılar,
Ama onlar direndiler senin gibi yıkmadılar.
Öyle yalnızım ki bir tanem,
Can kattılar canıma.
Anlatamam…

MEHMET FİKRET ÜNALAN