Selâmın salâ’mdır.

Aşk en sessiz saatte buldu beni
Aklımın makberi başında gülüyordum
Gülü ve dikeni,geleni ve gideni
Gömüyordum,ellerim çamur içindeydi
Ve yürek altı yılımın kanı yüzünde
Sadece sevmek istiyordu,sevmek sadece
Gönlün en gizli cebinden bir mavi peri
Dalga misâli,gözlerini kırpıyordu
Kırk deryasından sek bir şiir yapıyordu
Cihân hânı fethediyordu kalemimi
Mim gibi boynu bükük,koynumda gevherî
Yatıyordu,gül idi lalezar elleri
Alevden deniz serindi dudaklarımda
Nefesimde mevsim bir resimde bahardı
Gözlerin ilmime en kutlu intihardı
Destinin bestesi her beste Zülfikâr’dı
Ve samyellerinin en tatlı uykusuyla
Şiirden yataklar gözlerimi kapıyordu
Gönlümde bir Mecusî ateşi utançtan
Yenilgiye usançtan mumlarıma tapıyordu...
Hâlbuki kendi kendimin çengisiydim hep
Aslında kalbimde buzdan bir dağ yatardı
Bahar kıştı,gül ağyar,ufukta gün batardı
Kısa filtrede son nefesti tutuşan lebde
Gözlerimden şedde şedde dökülen denizler
En eski eş’arda unutulmuş zemheri
Bana kendim kadar uzaksın ey zahirî!
Şimdi gözlerin en acil ecel,sözlerin
Ağlamaklı yaşlara bir mecâl değil mi?
Yalanlarımı nasıl yakabilirim ki?
Nasıl bakabilirim gölgene,gülgûne?
Tüm savaşları ben kazandım,ben kaybettim
Sen hiç ölmedin,belki yaşamadın bile!