Çıplak ayaklarımızla
basıyorduk dikenlere..
Bile bile acıtıyorduk canımızı,
bile bile akıtıyorduk kanımızı...

Yaramız iyileşmeden
açıyorduk bir yara daha....
Neydi yaptığımız?
Kimeydi kastımız?

Barış diye
bağırıyorduk kavgalarımızda...
Kavgayla barış olurmuydu?

Bir fotoğrafımız da yoktu
anı diye saklayacak..
Anımıza ortak kimsemiz bile yoktu..
Arkamızdan ağlayacak
gözyaşlarıda....
Umutlarıda yoktu
biz onları kurutmuştuk oysa...

Çıplak ayaklarımızla
basıyorduk dikenlere....
Koşmaktan unutmuştuk
yürümeyi....
Pişmanlığımız had safhaya çıkmıştı
pişman olamıyorduk...

Dudaklarımız büzülmüştü
gülemiyorduk..
Bileklerimiz
kelepçe arıyordu belki....
Elimizi uzatamıyorduk..

Ölmek istiyorduk belki de...
Yinede gönlüm dağlarda diye
Ölemiyorduk...

Çıplak ayaklarımızla
basıyorduk dikenlere....
Yine de yaşıyorduk..

ŞİLVAN ÇOKVAR