şimdi hiç gelmeyecek bir otobüsü bekliyorum.
otogar tıklım tıklım,
yolcularda bir telaş
bekleyenlerde bir umut
otogar hareketli ve telaşlı bu bayram sabahında..
... bayram telaşı mı?
hasretlik mi?
anlayamadım!
benimki hasretlik o kesin.
kendi hayal dünyamda
hiç gelmeyecek bir yolcu bekliyorum.
bekleme salonundaki en yalnız masaya oturdum,
bir yandan şekersiz fakat tatlı çayımı yudumluyorum
bir yandan da O’nu bekliyorum..

ve bir anons yankılanıyor kulaklarıma,
diyorki ince ve tiz sesli bayan;
’AŞK diyarında gelen otobüsümüz
KALP peronumuza inmiştir
lütfen yolcularımızın inmesine izin verin!’

nefes nefese koşuyorum kalp peronuna,
bir umut bir ışık...
belki gelmiştir beklenen aslında gelmeyecek olan YAR!

sonra
sonrası yok işte!
gelmeyeceği kesindi zaten
benimki ise yılların birikmiş hayali...

ey YAR!
nerdeysen gel artık...

derken bir bilet buluyorum AŞK diyarına
kalbim yerinden çıkacakmış hatta çatlayacakmış gibi oluyor..
koşuyorum yine KALP peronuna...
YAR’in kalbine gidecek otobüsü bekliyorum AŞK’la...

muavvin tarafından uyarılıyorum!
’bayan biletiniz sahte,
bu kalpte zaten biri var!’

ve hayal kırıklığı...
şimdilerde otogar karanlık gönlümde,
otobüs AŞK’a gitmez,
peronlar bomboş,
şöfor suskun,
muavvin halime ağlar...

ÜZGÜNÜM
bu bir aşk kazasıydı ve ben öldüm...

yazan:mevlüde melek tak — Konya Otogar