Avuçlarımdan akıyor kum gibi gövdeler
İsimleri farklı, isimleri aynı, anıları farklı…
Ben sıktıkça süzülüyor parmaklarımdan aşağı
Bilmiyor kimse, yalnızlığıma yürüyorum.
Kiralık gülüşlerle insanları izliyorum

Gövdem bostancıda bir kayanın kenarına uzanmış
Kaldıramıyorum, mecalim yok yürümeye
Boynumdan aşağıya inen bir üşüme hissi
Yüzümden akan yenilgiler
Yüzümde kiralık gülüşlerin son perdesi
Her akşam olduğu gibi ellerimi tutan yalnızlık
Fakat bu akşam farklı
Bu akşama mahsus bir yalancılık
Bir sahtelik, sanki gökyüzünde asılı mehtap sahte
Sanki yürüyen insanlar da, atılan kahkahalar da
Bu akşama mahsus bir sahtelik

Derin bir kimsesizliğin iskemlesini işgal eden gövdem kalkmıyor yerinden
Yenilmiş aşkların son diyalogları daha söylenmemiş
Biten aşkların ardından konuşuyor şimdi dilim, dudaklarım
Serin, üşüten matem türküsüne has kelimelerle

Bedenim gizliyor kendini…
Yalnızlığı yorgan yapıp gizleniyorum kayaların kenarına
Gökyüzünde bu akşama mahsus bir sahtelik
Yürüyen insanların yürüyüşünde bile bu akşama mahsus bir yalnızlık
Bana el sallayan insanlara yolladığım kiralık tebessümler
Hatta el sallayan kolları taşıyan yüzlerde bile bu akşama mahsus bir yalnızlık.


Yunus Emre ÖKSÜZ.