Meclisin konuşmalarını şöyle bir dinlemek istedim,
Muhalefetten sayın ‘Atıcı’ konuşuyordu, dinledim,
Soyadına uygun konuşmalar yapıyordu, atıyordu,
Sanki ‘Şimdi ben konuşmaya başladım!’ diyordu...

Derdi bağcıyı dövmekti ama onu da yapamıyordu,
Hiç olmazsa üzüm yeseydi, onu da beceremiyordu,
Konuşmak da bir sanattır, muhalefet de olsa yapan,
Susmak da sanattır ama ‘Atıcı’ onda da kaldı yayan...

Politika böyledir, haklıyı haksız yapar haksızı da haklı,
Önemli olan nasıl olduğu değildir, ne olduğuna bakmalı,
Mikrofonu alıp konuşacaksın, ne söylediğin önemli değil,
Rakibine atıp tutacaksın, haklı olman da önemli değil...

İnsanlar konuşuyor, uyguluyor, ellerinden gelen neyse,
Uğraşıp duruyorlar, sonunda ellerine geçecek de neyse,
Sorumluluk sadece ahret inancı olandadır, gerisi meçhul,
Allah korkusu olmayandan beklenecekler de bize meçhul...