Beynimin boş odalarında kayboluyor anılar
Boş çarşaflara sarılmış umudum.
Kırık dökük bir ev, kuytularda kalmış bir mezar.






Nazım’ın gösterdiği yoldan gidiyorum.
Titreyen ellerimden yardım isteyip bir mum yakıyorum.





Cahit Sıtkı’ nın kitaplarını okuyarak büyüdüm
Hayatın neresindeyim, kimim, bu ben miyim, ne yapıyorum ?
Dün nasıldı, yarın ne olacak ?





Çengelli bir iğne ile tutturulmuş güne bağlanmış yaşam
Örümcek ağı gibi karmakarışık aynalar, ben miyim kırık ?
Yoksa, aynadaki yakın diye baktığımız uzaklar mı ?





Yapay bir ateş miydi yaşam ve acı.
iki gölgede nasılda bekliyor ayrılık denen oyun insanı.
Yer, gök sınırsız sınır ölüm değmeden geçiyor





Bir karın gözlerine açılıyor pencerem.
Kaybolurum diyorum beyazların içinde.
Seher vaktini yakalamak istiyorum.

Göğü g r i bir ş e h r e açılıyor p e n c e r e m.

K e n d i ğ i n d e n yüzüme k a p a n ı y o r.

Nereye baksam ş i i r oluyor.

MG__