şimdi sıra gözlerin ulaşamadığı yerde büyümekte !




en son ne zaman baktım
ne zaman okşadım saçlarını bilmiyorum
ruhum açlığından ölecek
görmüyorsun


karanlık bir izin ışıklı düğmesiyle söner aydınlık
şehir kendi ayaklarından süpürmeye başlar adımlarını
yolundan sapar
varışların yolculuğunda karışır gece ile gündüzün teni
toprağını kemiren k/ayıp bir sözün emânetçiliği


o bir serüvendi
o bir tarihti kitabı yazılmamış
her satırı sayfasına kazılmış bir savaşın ön yüzüydü
silahına gururdan kurşunlar koyan


sıcağını bırakır dün
mahremi örtünmüş sevişmeler sarar demli saatleri
işlemediğim her günahın ipine bağlayıp
atıyorum kendimi denizine
gözlerimin perdesi ıslak artık
kurumaz hiçbir rüzgârın nefesiyle


sarıldığım her şey koca bir yalan
hikâyesi aynı şekilde yazılan


kirpiklerin yatağında uyutulur beyaz bir uyku
nefesin saçlarını tarayansa rüyanın törpülenmemiş dikenli elleri


ve uzun bir aradan sonra diye başlar hatırlamalar !



16/12/2011
17;20
eMİNE