9
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1046
Okunma
bir martı çığlığı sessizliğin, kulağımda
her gece uykumu bölen
deniz kokusu geliyor körfezden
hasretini taşıya taşıya burnuma.
sen,
özlendikçe devleşen adam!
ruhum giderek eriyor
yokluğunun varlığıyla...
verdiğin sözler geliyor aklıma
’hep’ ile başlayan...
hiçliğine isyanda yürek
’hep yoksun’ ,’hep’ sevecekken.
’en çok’ larla sürüyor geçidi anıların
şımarık,cüretkar,sevecen ve ’ennn’
çoklar...
en çok da bunlar yaralıyor ruhumu.
katmerli bir yoksunluk krizi yaşadığım
altın vuruşu yaptığın gün,ölmüşüm
cehennemden yazıyorum bu şiiri.
5.0
100% (5)