SARMAŞIK

Hayat öyle sorulu
Sorgulu ki
Kaçıp kurtulacağımız
Hiçbir kuytu kalmadı
Sığınalım

Demli çayın
Tadı kalmamış
Odun sobası bile
Isıtmıyor
Umut bizi bırakma

Kalemin
Ne zaman büyüdüğünü
Görmediğimiz
Sarmaşıklar gibi
Tutunacak yerler arıyor
Beni bile hiç sayarak
Ben insan değil miyim?
Ben insan değil miyim ?
Ne zaman bakacağım
Gökyüzüne
Boş gözlerle
Ayaklarımı uzatıp

Uçurumlar çekiyor beni
Uçurumun dibindeki
Çiçekler
Kaçıp kurtulup
Paramparça olmak
Sevgisizliği kucağıma alıp
Bu bir cinnet değil
Yükü çok geliyor
Dünyanın.
Utanıyorum sonra
Bu düşüncemden
Isırgan otu bile olsam
Buralar benim yerim
Uçurumlar değil

İçim gidiyor bir an
Çok uzaklardan gelen
Bir özlem yansıması
-Halam bana ,imam bayındı pişirsin
-Haydi gidelim baba
Diyen bir çocuk sesi
Melez bir çocuk sesi
Kapkara gözleri ışık saçan
O zaman anlıyorum ki
Bu dünya hepimizin
Dünyanın öbür ucundan
Gelen yansımayla.
Sarmaşıklar
Sarılın bana
Daha çok
Sevgiyle sularız
Köklerinizi
Nefret havasını alsın
Yaşamak güzel
Dünya güzel
Yeter ki
Umut bizi terk etme…

Jale KESKİNKILIÇ
12-12-2011