Gözlerin gözlerime değince içim erir
Haz ile vücudumun titrer her bir zerresi
Ölmüş hücrelerime yeniden hayat verir.
Sözlerin kulağımda İsrafil’in sur sesi.
Gönlüm seni sevmeyi bir gereksinim bilir
Çektiğim gam yükünü Rahman ve Rahim bilir.

Her sabah saçlarını hangi rüzgâr tarıyor?
Hangi melek güldürür bilmem seni rüyada?
Hangi bulut yoluna yaş döküp yalvarıyor?
Hangi ahudan kaldı sana bu naz bu edâ?
Bebekken hangi şefkat sardı seni kim bilir
Sendeki bu sırları ne fen ne bilim bilir


Sensiz ne dizde derman ne gözümde fer olur
Dizgin tutmaz yüreğim durgun bir suya döner
Bitmeyen intizarım hüzne seferber olur
Ve gönül küheylanım birden kuğuya döner
Gözyaşı bulutlarım sanma ki iklim bilir.
Tortulaşan çilemi, hicranlı içim bilir


Acım bal oldu senle çilen de hoş tasan da
Yeter ki, aşığına bigane kalma gülüm.
Dert değil, ellerime bir an dokunmasan da
Ama seni görmesem tükenir tahammülüm.
Hasretin öyle zor ki, ne ay ne mevsim bilir;
Öyle günler gördüm ki, sadece takvim bilir


Eksilmesin yüzünden melek gülümsemesi
Tırnağına taş değse şair gönlüm hislenir
Bir el söküp almazsa içimden son nefesi
Benliğim eşiğinde kulluğa heveslenir
Bunu yalnız duaya açılan elim bilir
Sana olan aşkımı sadece Rabbim bilir


Bir gün karşılaşırsak gösterip yoldaşına,
Bana gönül bağlayan budalanın biri de.
Ağlarsam tercüman ol gözlerimin yaşına,
Benim için yazdığı en sade şiiri de.
Aşk derdini ne tabip ne Lokman hekim bilir.
Peşinden nice koştum terli gömleğim bilir.


Şair gönlüm ses versin bu ne sevda bir sor ki.
Bu esrarlı yangına nasıl düştüm bilmedim.
Gözlerin esirine hürriyet vermiyor ki,
Bilmem kaç kez bu şehri terk etmeyi denedim.
Kaç defa tövbe ettim, bozdum, yeminim bilir
Sana nasıl kırıldım sadece kinim bilir

Sen yanımda olunca bütün yollarım düzdür
Seni sevmeden önce böyle değildi gülüm
Benim aşk felsefemde sevdalar ölümsüzdür
Bunu benim yüreğim hep böyle bildi gülüm
Bin yıl geçse aradan herkes seninim bilir
Bu sözün değerini senden başka kim bilir

Niyazi Şahin