nasılsa o hayalleri dağıttım ellerimle
öyle boş bakıyor ki gözlerim gecelere
her bir hücrem dağılıyor gözlerinle
bir dert olup kopuyorum ince yerimden


nasılsa koparıp attın gönlünden
toplayıp kaldıramıyorum gözüm
can tanem yanıyor ellerim
eksilenleri biriktiriyor denizlerim


nasılsa benim değilsin göz bebeğim
sıkışıyorum boşluğun kollarında
kendimi kandıramıyorum çok büyüdüm
yokluğun yaraladı göğsümü
sevmekten utanıyorum....


yeni bir gün başlar sensiz uzaklarda
göze alamadıklarım ip gibi boğazımda
karanlığa süreklenen umutların girdabında
yanık bir yürek kokuyor burnumda
nasılsa demiyorum ağlıyorum yalnızca
hiç dönmeyecek bir yolcunun ardından....


büsbütün mideme indirdiğim çığlıkların gece vardiyasındaki aşkın katili sen tuz buz olurken kendi dünyanda bana sabıkalı bir kalp bıraktın....