Birkaç yıldır selam sabah vermezken,
Bir anda Afşar’a çöktü zelzele.
Bir gece yarısı sessiz, aniden,
Milleti kapıya döktü zelzele.

Haberini saldı iki bin beşte,
Tat koymadı ne ekmekte ne aşta,
Kurban bayramında soğuk bir kışta,
Kapımızdan şöyle baktı zelzele.

Çoluk çocuk kapılara dikildik,
Hasta olduk, sendeleyip yıkıldık,
Bakan geldi iki büklüm büküldük,
Alnımıza kurşun sıktı zelzele.

Dedik başkentliyiz devlet yoldadır,
Çok bekledik lakin yardım zordadır,
Dediler ki hele biraz şurda dur,
Umuduma tuzlar ekti zelzele.

Çadır geldi akrabaya hısıma,
Kan damladı ekmeğime tasıma,
Bu gidişle taş yağacak başıma,
Gerçeği gözüme soktu Zelzele.

Ne camimiz kaldı nede evimiz,
Baykuş öttü çöle döndü köyümüz,
İki büklüm amcamızla dayımız,
Gözümüze miller çekti zelzele.

Karakış bir yandan bağrımı deler,
Alacaklı her gün uykumu böler,
Gariban devletten el aman diler,
Azı dişlerimi söktü zelzele.

Güveni yok insanların Başkana,
Bu nasıl bir iştir Allah aşkına?
Yardım yok mu fukaraya düşküne?
Canımı dişime taktı zelzele.

Haberlerde başköşeye oturduk,
Yakacak kalmadı yaktık bitirdik,
Gahı kızıp gahı zaman köpürdük,
Bağrımıza değen oktu zelzele.

Sükût-u hayale uğrasakta biz,
Oturup Hüdai ağlasakta biz,
Sular gibi akıp çağlasakta biz,
Sanki bize biraz haktı zelzele.

Ocak 2008