-başlangıç-


kilit vurdu yürek sözlere
durmadı gözler
attı çığlıkları ipil ipil
duymasan da sevginin sesini
yüreğinde


sevdim
ölüm kıskandı yüreğimi
bıraktı tutsaklığımın zincire vurulmuş canavarını
ve yalana karıştı yalnızlık


tükendi suslar
yol aldı hayat
nihayet kayboldu zaman
aşkın kollarında


artık
bulaşıyor karanlığa şiirin alı
yıldızlar dökülüyor gözlerimden
susuyorum
bir şarkı çalıyor gece kırmızı
yağmuru gözlerime bağlıyorum


kimi zaman
aşık oluyorum yalnızlığa
deliriyor bakışlarım
korkuyorum
karanlık basıyor yüreğimi
gündüzlere kaçıyorum...


kan kırmızı yazıyorum son sözü
yüreğime batırıp ucunu dilimin
susuyor kalemler
içiyorum yalnızlığını
sensizlik şarabı kadehimde


-sondan bir önce-


öpüşlerime değdi saflığı sensizliğimin
sessizce ıslanıyorum
koşuyor ardımdan anılarım
bir adım var yarına


...


gittikçe görünmez oluyor gelişler
düşlere bir nokta koyup
geçeklerle dansa dururken
alı solmuş gülün dikeni
şimdi benim dilimde


-ve son-


kapanıyor ağır ağır perde!
son bir alkış sesi takılı perdeye
benim o son bakış gözlerinde
bilerek gizleniyor susuşlarım sessizliğe


bırakın!
söyleyeceğim
düşecek dilimden aldırmadan kimseye
ve durmaksızın
sonu hiçkimseye bırakmayacağım


dinle!
s e n i h â l â
s e v i y o r u m


...



-sonun sonu-


yaşamak neden böylesi ağır geliyor ıssız ve ayaz günlerin kollarında



atilla güler