cam kırıltısı

rüzgarsız şehre
esmer çocuk bir taşla elinde
cam eve gerip kolunu
boşalttı bir bir sustuğunu

dinlendi gözleri yanmaklıydı
acıya bakmaktan

duruldu çehre
ağlamaklıydı

ev
sessiz bakışlar ile
kursağı titreyen kuşlar arasında
yıkıldı sallanıp

küçük bir yaprak döndü ilkin havalanıp
kuşlar caydı göçmekten
yeniden üflendi ağız





yangın

ateş yürüyordu
en çok kendini yaktığı halde
kıvrılıp cezbeyle büyüyordu
biz
yalnızca kör pervaneydik
uzvumuz
mutlak aşkın içre tutuşurken

mutlak
ışkın
söndüğü bir anda öldük




kin

enkazından doğdu şehr
uykudan sıçradı çocuk
elinde taştan ziyade
taşında el vardı yaralı
attı kendini camdan
kırıl kırıl kırıldı
esmer parçalara saçıldı





çare

ne sen
ne ben
ne kanatlarımızın külü

şavktan azade körüz
rüzgar yok tenimizde
ev yok
gün yarı ölü

ucu ayağımdan çekilen bir yol ki
yol bile gitti
çare yok




veda

ve şehre üfledik
son eda