ben bu şiiri yazarken sen çok uzaklardaydın...
belki boyun uzadı görmedim,
belimi büktü de sensizlik
öldüremedi...

ben bu şiiri yazarken,
tanıdık tarafın kalmayıncaya dek değişiyordun,
titreyen bir serçe bile görüyordu seni
benim aklımda solmuşken hayalin.
şimdi hangi göze değsem kanıyor gözlerim..
kim dindirecek acısını?
gerçekle yüzleşmek ne kötü senin yerine...

ben bu şiiri yazarken
yağmur şehrine güneşi taşıyorduk
biri gidip diğeri geliyordu karanlığın
ve doğum günümdü dün, unuttun
tek bir hatıram kalmamış sende
ölüm günüm olsa da bilmezdin ya...
ben bu şiiri yazarken
bir sığınak aradım
eskiden olsa sana gelirdim
orada burada tükenir sana gelirdim
bir kez daha yıkılırdım kaldırımlarda
ama yine gelirdim
anladım şimdi sen yoksun
kendime geldim
ben bu şiiri yazarken sen olsaydın yanımda
bu şiir olmayacaktı,
bilmiyorum hangisi daha iyi.