Sen;
çözülmeyi bekleyen
ve çözümünde
birbirinden karmaşık işlemleri barındıran
bir matematik problemi gibisin bana
bu problem;
su problemi, çöl problemi,
yıldız, bulut, yaprak, yağmur problemi gibi
henüz belirli bir kategoriye ayrılmadı
çünkü sen;
kalıplara sığmazsın...
Seni çözme yolunda vardığım her nokta
daha da derinlere götürdü beni
belki de hep başa döndüm.
bazen bir buz dağının tepesinde,
yalnızlık ve curcunayı birbirine çarparken buldum kendimi
çöl gibi bir sessizlik böldü sonra
bu kuru kalabalığı.
içine kapanmışlık ve hayattan kopmuşlukla toplandın gökyüzünün maviliğinde
kendimi ekledim sonra senin pamuk kalbine
gökyüzü aldı bizi içine
Sen içini açtın bana
kalbindeki ıssızlığı gördüm
kalbinin ıssızlığı çıkardı beni Senin içinden
için acıdı ben çıkarken
ben dışarda, Sen içerde
yalnızlık da kalmadı sana
Sen sana kalmıştın sadece
Tektin artık.
hiç olmadığı kadar huzurla doldu kalbin.
içindeki huzuru izlerken ben,
ayna tuttular önüme.
kendimi değil,
seyre daldığım huzuru gördüm orada.
yokmuşum ben de
o vakit anladım
Tekmişim
o vakit anladım
Tekmişiz o vakit anladım/anladın...

25 Kasım 2011/ Ankara