Önce gül söze başladı.
- Bülbül bile aşkımdan şeyda oldu.
Kâbe benim suyumla koktu gül gül.
Yüzlerce şarkı türkü yazıldı adıma
Daha neyin iddiasındasınız ki dedi.

Lale
-Sen çok şımardın ama.
Her kese eğilmedin, gurur yaptın.
Bense nice gerdanları süsledim.
Hem git bak Selimiye’ye
Orada gül mü var, lale mi?
Ters durarak secde yapan.

Papatya
-Benden beyaz ve incesi var mı içinizde?
Ben olmasam aşıklar nereden anlayacak
Seviyor mu, sevmiyor mu?


-Hıhhh dedi manolya.
Koparılıp atılan şu yosmalara da bakın hele.
Aşıklar beni koklamaya bile kıyamıyorlar.
Derdinize yanın siz.


-Ayyy güleyim bari diye söze girdi menekşe
İğde çiçeği: ’ Gül gül, bayıltacağım nasılsa hepinizi’ kokumla
Karanfil ağzını açacaktı ki
Hanımeli:
- Sen hiç konuşma bari
Ölüm kokuyorsun,
Seni hep mezarlıklarda görüyoruz diyerek
Susturdu onu.

Ve en sonunda...
Yüce Râb’dan bir ses geldi.

- Ben toprağı yaratmasaydım.
Ademi de topraktan...
Neye yarayacaktı güzelliğiniz?
O halde susun da
İçine konduğunuz vazoya bakın.
Ondaki güzelliği görün.
O da topraktan.
Tıpkı Adem gibi.....