Son rüzgarlar geçti artık
Ve bahar gibi yeşerdi ümitlerim
Ve elalıgına bıraktım servetimi
Benim içimde bir sen oldum
Kayboldum sözlerinde
Bir serseri gibi senin çoklugunun içinde
Azlık oldum..
Hiçliğe bir yelken açtı yüreğim
Aşk dedi hamuş
“Aşk hiç olmaktır”
Bense senin hiçliğindim zaten
…
Arafa açıktım ben
Sonra açlığım da arafdı
Sende arafta bulmuştun beni.
Araf Alexandar ‘ın rüyası gibi,
İliklerime işleyen gözlerin gibi
Sildi beni
Bense senin silikliğindim zaten

…
Bizler kendi kavramlarımız içinde boğulan zavallılar
Sınırlamışız yüreğimizi
Ket vurmuşuz sözlerimize
Gözlerimiz ama
Dillerimiz lal
Kötürüm kalmışız sevdanın bamteline
oysa sema tınılarında,
ben her uyanışta
bir erkeğin kollarında kalkıyorum.
ve tüm musibetleri terk ederek
ondan bir nefes alıp ölümden uyanıyorum
sense benim meczup dünyam da
bir hamuşun yokluğunda
bazen suretinde keşfe çıktığımda
Mevleviliğimin gölgesinde
Şemsin sema eden eteklerinde buluyorum kendimi
Ve az ilerleyince o eteklerin
Senin Muzip bakışlarının altındaki tebessümlerin olduğunu
Fark ediyorum
Yüreğimi Bir raks havası alıyor
ateşinin en kızgın temasında
Mezar edindiğim yanak çukurlarına takılıp düşüyorum
Düştüğüm yerse kızılca ateşin, yakışın, kavrulmanın en derin yeri
Tebessümle elimden tutup kaldırınca
Ben alevlere yanaşıp seni reddediyorum
Hamuşluğumu unutup
“ Bırak dudaklarında öleyim
Bırak dudaklarında öleyim
Bırak dudaklarında öleyim ”
Diyebiliyorum…
CYB
01 NISAN 2011 VAN